Reseña del libro "Rzeźby z Pendżabu (en Polaco)"
Ma ona na celu dostarczenie calego obrazu rzeźby i sztuki w regionie Pendżabu glównie w II i V wieku n.e., choc istotne późniejsze prace aż do XVII wieku są również badane. Wszystkie trzy religie tamtego okresu, hinduizm, buddyzm i dżinizm wizualizowaly sztukę ze wspólnej platformy. Wszystkie przyniesione do nauki rzeźby, z pewnością slużyly albo do uwielbienia, albo do rytualnego celebrowania. Typowa forma postaci kobiecej, Sālabhañjikā, spotykana jest w prawie każdej znanej szkole sztuki w Pendżabie tej epoki. Figura ta jest przedstawiona w wielu wariantach i stylach, zazwyczaj jako winieta drzewna. Drzewo nie tylko zajmuje ważne miejsce w Przyrodzie, ale również byl częścią kultu drzew i kultu drzew. Bylo czczone jako symbol w postaci fallusa, wielokrotnie pojawialo się jako drzewo świata lub jako drzewo spelniające życzenia, Kalpa Vriksha. Ogólna praca ujawniona w Pendżabie, jest z liberalizmu. Wolnośc wypowiedzi byla powodem, dla którego artyści wyróżniali się w swojej twórczości. Sanghol rzeczywiście byl Uchā- pīnd - wysoki kopiec nie sam przez to, co mial pod ziemią, która pozostala odkopana, ale przez to, co wspieral też!
